Hoe beschrijf je tien jaar in één blog? Ik doe een poging. Een boek schrijven, op mezelf gaan wonen, trouwen, verhuizen naar Polska: dit waren mijn hoogtepunten van de jaren 10.
Ik zei ‘TOT NOOIT MEER, middelbare school’
Laatst had ik het er nog over met mijn ouders, hoe DRAMATISCH mijn examentijd was. Na ieder examen plofte ik depressief neer op de bank om een hele middag huilend Prison Break te kijken. Mijn leven had geen zin meer. Ik zou niet slagen, zou nooit die stomme school verlaten en tja, wat was mijn leven eigenlijk nog waard? ‘s Avonds toch maar weer studeren voor het volgende examen. Mijn vader heeft nog een lijstje met de cijfers die ik dácht te halen (4,5 / 3 / 5,6 / 4 enzovoorts), en daarnaast een rijtje met m’n daadwerkelijke cijfers. Blijkt dat ik maar één onvoldoende haalde, en dat was omdat ik ziek werd tijdens de examenweek en ik bij de herkansing al wist dat ik was geslaagd en dus m’n best niet meer echt deed. Spijtige mentaliteit. Anyway, wel geslaagd dus. Zoals Daphne Deckers zou zeggen: ik heb het vwo afgerond.*
(* inside joke van mij en Joost – het valt ons op dat in vrijwel elke column die ze schrijft, Daphne even dropt dat ze toch echt vwo heeft gedaan).
Ik zei ‘Well hello, studentenleven’
Leukste tijd van m’n leven so far: op kamers gaan in Utrecht en lid worden van een studentenvereniging. Die studie deed ik er in m’n vrije tijd een beetje naast; mijn leven bestond vooral uit lunchen met vriendinnen, borrelen, iedere dag boodschappen doen (nog steeds ben ik vrij onbekend met het concept ‘weekboodschappen’), ontbijten en dineren bij de Hema voor een euro, door heel Utrecht fietsen en gratis treinen naar vrienden in andere studentensteden.
Ik ontmoette er #joostmnfavo, liep stage bij de EO, liftte naar Poznán en Parijs, werd vice-ab actis (“Is dat een ziekte?”, reageerde mijn kapper), blogde af en toe, won elk spelletje 30 Seconds, besprak met vriendinnen uitvoerig de dates die we hadden, speelde één keer het spel Weerwolven waar ik werkelijk niks van snapte, had slapeloze nachten in klamme slaapzalen, parkeerde m’n fiets netjes in de stalling onder de UBB, haalde ondertussen m’n rijbewijs in m’n hometown en leerde dat ik er best mag wezen als persoon (smooth bruggetje naar het volgende hoogtepunt).
Ik schreef een boek
Je gelooft het niet, maar ik heb toch echt een boek geschreven. Doelgroep is tienermeiden, thema is: je bent mooi zoals je bent. Je bent gemaakt met een doel, bent van waarde voor de mensen om je heen. En dat kun je door hele praktische dingen ervaren, zoals een keertje koken voor je ouders of een week een hoed dragen.
Je kunt het boek nog steeds kopen! Check ‘m hier: Jij bent mooi – 50 tips om te ervaren hoe waardevol je bent. (Thanks voor de review, ideeha).
Ik trouwde
Ja, toch wel een hoogtepuntje hoor. Ik trouwde met #joostmnfavo en het was een tópdag. Locatie was Kasteel de Haar en de Utrechtse grachten, datum 15 juni 2018, gasten waren de leukste mensen op aarde. De ceremonie tussen de rozen, lunch op een boot in de stralende zon, een zelfgemaakt Wie is het?-spel, neefjes met zwaarden en schildjes en een flashmob door alle daggasten op Grease Lightning, georganiseerd door m’n vriendinnen. Zoveel leuke herinneringen!
Ik betrad maar liefst 3 nieuwe continenten
Klinkt stoer hè? Tijdens een reis met mijn studentenvereniging in 2014 ging ik naar Istanboel, waar ik toch zeker een hele middag in het Aziatische stadsdeel rondliep. In 2017 maakte ik met mijn schoonfamilie een reis naar Tanzania en in 2019 vloog ik met #joostmnfavo naar New York City. Whoppa, drie continenten.
Ik werd tante
Zes keer tante in tien jaar! Gek dat je broers – die kort daarvoor nog mijn boterham met kaas stiekem volpeperden en non-stop Jackass-filmpjes keken – vader worden. Tof om bij die kinders familietrekjes te ontdekken en ze langzaam te zien opgroeien tot iets grotere mensen met wie je ook gesprekken kan voeren. En om briefjes aan ‘tanten Eelienen’ te ontdekken.
Ik verhuisde naar het buitenland
Nog geen half jaar getrouwd en Joost en ik vertrokken naar Warschau. Ik zegde m’n baan op en we verlieten ons appartement in Utrecht om het avontuur in Polen aan te gaan. Het was moeilijk om die zekerheden op te zeggen, maar ik heb er geen spijt van gehad. Warschau is een verrassend leuke stad (tips nodig voor een weekendje Warschau?) en we hebben bijzondere dingen meegemaakt en mensen ontmoet.
Na een half jaar Warschau kon Joost aan de slag bij NN Brussel. We wonen hier nu sinds april 2019. Brussel is een moeilijkere stad om aan te wennen. Het is druk, chaotisch, vies op veel plaatsen, er liggen veel zwervers op straat en fietsen is geen optie vanwege het ontbreken van fietspaden en het hoogteverschil. Daar staat tegenover dat het een bijzonder diverse stad is, met om de tien meter een chocoladewinkel of wafelkar, Franstaligen overal (je les aime), veel mooie uitzichten en, als je je best doet, een mooie community te vinden is. Het komt wel goed met ons.
In conclusie
In tien jaar kan er veel gebeuren. Natuurlijk waren er ook dieptepunten – met de hersenbloeding van m’n vader vorig jaar op nummer 1. Wat een vreselijke tijd vol onzekerheid. En verder de wat meer standaard dingen zoals relaties die niet werken, afgewezen worden op hospiteeravonden, een nieuwe baan moeten zoeken wat niet meteen lukt, rotdagen hebben op werk, je verloren en eenzaam voelen, moeten dealen met vervelende mensen enzovoorts. Kun je vast over meepraten. Maar uiteindelijk leer ik dat alles meewerkt ten goede. Tegenslagen vormen je. Failing forward, hoorde ik laatst op een podcast. Zolang we blijven opdagen, dingen uitproberen, de moed niet verliezen en onze focus houden op het Licht, zal het goed komen.
Een leuke vraag om over na te denken: wat is er in de afgelopen tien jaar gebeurd in m’n leven? Wat heb ik geleerd, hoe heeft het me veranderd als persoon?
